Bir süre önce bu fikre rastladım - birinin önerdiği bir kitaba sıkışmıştı. O zamanlar çok fazla düşünmedim. Ama son zamanlarda, kendimden biraz zorla duraklamam vardı. Kısa bir konaklama için hastanede sona erdi. Ciddi bir şey yok, ama her şeyi - iş, yaşam, partiyi - birkaç hafta boyunca durduracak kadar getirecek kadar.
Çağrı yok. Toplantı yok. Hafta sonu footie'ye gitme yok! Sadece durgunluk.
Şimdi, nadiren nadiren biri değilim. Harekete geçmeyi, sorunları çözmeyi, bir şeyler yapmayı seviyorum. Ben de böyle kablolu. Ama bu konuda hiçbir seçenek olmadan, alışılmadık bir şey yaptım. Ben eğildim. Durdum. Düzgün bir şekilde.
Ve bu sessizce, fikir bana geri döndü. Duraklamanın gücü. Bu gevşemekle ilgili değil. Bu bir kokteyl ile bir plajda yatmakla ilgili değil (ben de vurmuyorum). Kasıtlı durma eylemi ile ilgilidir - düşünmek, nefes almak, yeniden değerlendirmek için alan yaratmak. Bu duraklamada, işleri daha net görmeye başladım. Gürültü olmadan, son teslim tarihleri yok, acele yok… hepsi odaklandı. İşletmeyi, nasıl geliştiğini ve son 35 yılda gerçekte ne inşa ettiğimi ve başardığımı düşündüm.
Sadece bir yük yönlendirme şirketi değil, bir sistem. Bir takım. Sürücü koltuğunda olmasam bile hareket etmeye devam eden bir yapı. Ve fark ettim - her şeyin gerçek noktası bu. Sizi bağlayan bir şey yaratmak değil, size özgürlük veren bir şey. İhtiyacınız olduğunda geri adım atma özgürlüğü. Dinlenmek. Düşünmek için. Her şey yoldan çıkmadan tekerleği bırakmak için.
Dünya bize başarının daha fazlasını yapmak, daha hızlı hareket etmek, meşgul kalmak anlamına geldiğini söylüyor. Ama bazen, size en büyük sıçramayı veren duraklama. Çünkü durgunlukta, nihayet neyin önemli olduğunu duyuyorsunuz. Neyin işe yaradığını, neyin olmadığını ve gerçek değerin nerede olduğunu görüyorsunuz.